سلام. اساساً بحث‌های مربوط به «گذشته» و «آینده» و امثالهم لطف خاص خودشون رو دارند.
مشکل از جایی آغاز میشه که کسی که در «گذشته» زندگی کرده چنین رسالتی رو در خودش می‌بینه که می‌خواد به زور اردنگی(!) عقایدش رو به نسل جدید منتقل کنه!
یا در حالت متعادل‌تر، اونقدر از عبارت «یادش بخیر....» ، «گذشته ها اونطور بود و الان اینطوره و ....» امثال اینها چنین پیامی رو منتقل کنه که وضعیت قدیم بهتر بود!
درصورتیکه بنده به عنوان کسی که 50 سال رو رد کردم و طبیعتاً خیلی چیزها رو دیدم (از انقلاب و مهیب‌ترین زلزله تاریخ ایران یعنی زلزله طبس گرفته تا جنگ و آتش‌بس و مرده‌باد و زنده‌بادهای دوران اصلاحات و ....) اما هرگز به خودم اجازه این رو نمیدم که بخوام عقایدم رو به نسل جوان خدای نکرده تحمیل کنم.
دنیای امروز، دنیای اونهاست نه دنیای ما
اگه جایی هم خیلی ادعامون شد، یادمون بیفته از دزدی‌ها و اختلاسهایی که نسل ما در این کشور انجام دادن و میدن! شاید کمی بجای غرور، سرمون خم شد!
اگه جایی خواستیم به جوان‌ترها از سختی‌های زندگی بگیم و حرف‌های صد من یه غاز بزنیم که ما امکانات نداشتیم و با توپ پلاستیکی بازی می‌کردیم و ... یادمون باشه که نسل جدید (نسل Z) بیشترین آسیب رو در این کشور متحمل شد. از دوران کودکی، با «عدم امنیت» بزرگ شد. با واژه‌های تورم و اجاره‌های نجومی و عدم تعادل درآمد با مخارج توسط والدین مواجه بود و زمانی که خواست وارد اجتماع بشه و کاری رو شروع کنه خورد به کرونا و ...
ما قدیمی‌ها یک هزارم سختی‌هایی که نسل Z دیدن و کشیدن رو نه دیدیم و نه فهمیدیم.
شخصاً به عنوان یک معلم ساده که البته تا آخر عمر قراره در حوزه «روانشناسی رفتاری» شاگردی کنم، در بعضی از کلاس‌هام(آسیب‌شناسی شکاف نسل‌ها) موضوع نسل جدید یا همون نسل Z رو خیلی موشکافانه باز می‌کنم و دانشجویانم اگر هیچی متوجه نشن، حداقل یک چیز رو خوب متوجه خواهند شد:

اگر عنصر «تغییر» در زندگی بشر نبود ما همچنان در غار زندگی می‌کردیم!

پس به واژه «تغییر» با احترام بیشتری نگاه کنیم
قدیم، خیلی چیزهای خوبی داشت. امروز هم چیزهای خوب‌تری هست اگر نگاه رو تغییر بدیم و به واژه «تغییر» جدی‌تر نگاه کنیم
مانا باشید

بیشتر از 30 ساله که امضای من برای محافل رسمی، همین رایحه هست. قبلا برای پیداکردنش باید به عطرفروش آشنا می‌سپردم که با کلّی منت و نمی‌دونم از کجاها برام پیدا کنه. الان مدتی هست که عطرافشان کارم رو راحت کرده و احتمالا به زودی سومین شیشه رو هم سفارش بدم.

در کنار این عطر، «وان من شو» و «دریک اورلن» هم همیشه توی خونه هست که بیشتر برای استفاده روزمره هست و متاسفانه جای هردوشون در عطرافشان خالیه (اونها رو هم قبلا از عطرافشان تهیه می‌کردم) با اینکه موارد کمیاب یا نایابی نیستن ولی نمی‌دونم چرا در این سایت که همه بهش اطمینان داریم باید جاشون خالی باشه.

بهرحال ما پیرمردها (بقول نسل جوان : فسیل‌ها!) وفاداری عجیبی داریم به نوستالوژی‌های دوران قدیم و خیلی خیلی سخت رایحه و عطرمون رو عوض می‌کنیم.
طوری که چند سالی!!!! هست به دیویدوف زینو فکر می‌کنم ولی هنوز نخریدم و حتی تست هم نکردم.
امان از محافظه کاری :)

چند سال قبل یکی از شرکت‌هایی که مشاورش بودم به مدیران ارشد نفری یک شیشه عطر (اسمش یادم نیست ولی ساخت اسپانیا بود) برای سال نو میلادی (نمی‌دونم سال نوی میلادی ربطش به ما ایرانی‌ها چیه!) هدیه داد. عطر خوشبویی بود و حتی یادمه اون زمان در عطرافشان که سرچ کردم هم گرون بود و هم نظرات خوبی داشت. اما یک پاف زدم و نتونستم باهاش ارتباط برقرار کنم. تاکید می‌کنم نه بخاطر رایحه (همونطور که گفتم رایحه خوبی داشت) بلکه شاید به دلیل جدید بودنش! خلاصه اینکه هدیه دادم رفت
این قضیه برای یک عطر دیگه هم اتفاق افتاد که اونم هدیه دادم!

شخصا فکر می‌کنم چقدر خوبه در دوره‌ای زندگی می‌کنیم که علیرغم تمامی سختی‌هاش(که نیازی به شمردنشون نیست و همه با گوشت و پوست و استخوان لمس می‌کنیم) اما می‌تونیم استشمام روایح دوین و وان من شو و دریک و ... تجربه کنیم. شاید 200 سال بعد چنین تجربه‌ای نباشه و چه بسا کسی پیدا بشه و این متن رو بخونه و بگه این دیوانه کیه که چنین خزعبلاتی نوشته!!!

شادو باشید و خوشبو (به نظرم حتی اگه خوشبو توسط استفاده از عطر هم نبودیم، حداقل خوش‌قلب باشیم که هزینه‌ای نداره)