بدفهمی شما از متن من به طور کلی ستودنی هست. اما فعلا فکر میکنم این توضیح کافی باشه که این ترند فرهنگی درباره این نیست که زیاد بخورید و سیب زمینی سرخ کرده بخورید که چاق بشید. بلکه درباره نشان داده شدن آدمهای متنوع و مختلف در هر فضایی هست که قراره به دفعات تکثیر بشه. ضمنا میبینید که هنوز حتی در این فضا ریسک هست درست کردن بطری ای که دقیقا یک زن با اضافه وزن رو نشون بده (دقیقا به خاطر افرادی مثل شما احتمالا). بنابراین شیشه عطر مبهمه، دقیقا تصویر یک آدم نیست. باز برای تفسیر هست. ضمنا احتمالا میدونید که «باربی ها» و مدل ها از لحاظ جسمی اصلا سالم نیستند و سالم تغذیه نمیکنند، و به بدنشون به شکل های مختلف خیلی فشار میارند. به عبارتی سالم بودن مساوی با «باربی» بودن نیست.

اول از اسمش شروع کنم. «آل آو می»: همه ی من. از دوران پویزن ها و اسکندال ها به این طرف میشه گفت تقریبا خیلی وقته از اسم های اغواگر برای عطرها گذر کردیم. در «مای وی» مثلا فضا فمینیستی میشه، با کمپین های تبلیغاتی شون که از سفر دختر جوون تنها (اما واتسون) هست. اما یهو به نظرم در این عطر نسبتا جدید و خیلی کم سر و صدای نارسیسو با یه وضعیت درونی روان شناختی مواجه هستیم. من، من با تمام قسمت هاش. در تقابل با این «من» ای که دايما در طی تاریخ عطرسازی تیکه تیکه شده. منِ اغواگر، منِ اداری. «من» ای که باید بتونه در وضعیت خاصی قرار بگیره تا عطر مشخصی رو بپوشه. و با همه ی اینها به نظرم عنوان «آل آو می» از فضای فمینیستی مای وی جورجیو آرمانی فراتر میره. من، و همه ی من، حتی تاریک ترین و عمیق ترین جنبه های وجودم که ممکنه هیچ گرایشی به زن مستقل اهل سفر بودن نداشته باشه. حتی شیشه ی عطر بی شباهت به این تفسیر نیست. شیشه به وضوح زنی رو نشون میده که خطوط بدنش گوشتالو و راحت هست. البته این چیزیه که تم خیلی از تبلیغات اخیر و یکی از ترندهای رایج در غرب هست، که البته از ما هنوز دوره. و با این حال من آرامش عمیقی رو در این «عنوان» احساس میکنم و دوستش دارم.

آل آو می با یه ماگنولیای تر و تازه شروع میشه. (دوست داشتم ماگنولیا تا پایان باقی بمونه اما به تدریج کمرنگ میشه.) و سپس تغییر میکنه به ترکیبی از رز تازه و شمعدانی. این ترکیب رو فوق العاده دوست دارم و اینجا احساس میکنم کمی حس عطرهای سنگیتر گلی قدیمی رو داره. عطر قطعا از نوع خطی نیست و تغییر میکنه. فوق العاده رزی و گلی هست، و ایده آل برای بهار. نوع مشک اصلا از نوع مشک رایج عطرهای نارسیسو نیست. اساسا عطری هست خیلی متفاوت با سایر نارسیسوها. به نظرم علی رغم اینکه بین عطربازها خیلی خیلی کم ازش استقبال شده عطر خیلی خوش بازخوردی در جمع ها هست و پخش خوبی داره. ماگنولیای اولیه و سپس ترکیب شمعدانی و رز برای من ترکیبی بسیار هنرمندانه و باکلاس و در عین نوستالژیک هست. مرسی که به این دنیا آمدی آل آو می.

قطعا راضی بودم وگرنه توصیه نمیکردم

از سایت ر..ال پرفیوم بخرید

من هم پشیمون شدم که این رو توی تخفیف عطرافشان نخریدم. البته تستش نکردم ولی خیلی ریویو درباره ش دیدم. من عاشق رز هستم و رز خنک تابستونه وااااقعا کیمیاست. البته کمی در این اندیشه بودم که آیا به اندازه کافی برام شیرین خواهد بود یا نه.

دو بار دکانت گرفتین یه بارم نسخه اصلی رو گرفتین بعد تازه میگین فهمیدین «عطر شما» نیست؟ ای بابا!

چه شیشه زیبایی! «خیابان صلح»…

انقدر من از اینکار فروشنده ها بدم میاد! همین که اول خودشون بو میکنن. اغلب تو این مغازه های معروف وزرا خودشون رو کاغذ اسپری میکنن و اول خودشون کاغذ رو میزنن به دماغشون. بعد تعارف میکنند به آدم. متاسفانه نمیشه هم گفت «آقا چرا میزنی به دماغت؟» کرونا هم اینها رو درست نکرد.

ماری جان پخش یارا به نظرم بالاتر هست. ولی خب یارا یه تم مصنوعی تری داره نسبت به مون بلان.

من راستش نمیدونم چه اصراریه که هر وقت اینجا هر کسی نظری مخالف کسی میده فورا تاکید بشه که عطر «سلیقه ای» هست و نظر هر کس محترمه. نه به نظرم اگر بگیم این عطر کار «ناشیانه ای» هست داریم به تخصص عطار حمله میکنیم و دیگه صحبت از سلیقه شخصی نیست. اگر بگین دوستش ندارم ولی مساله میشه سلیقه. ولی باز درباره سلیقه ها میشه حرف زد. چرا اینجاییم پس؟ اینجاییم که یکی با همه وجودش از بویی حرف بزنه به خاطرات و عمیق ترین حس هاش ربطش بده و اون یکی بگه اه این چیه بوی حشره کش میده. وگرنه که میرفتیم تو فروم فلسفه یا علوم سیاسی حرف میزدیم.