من عطرباز نیستم و شامه‌ای مبتدی دارم. اون چیزی که در عطر منو مجذوب خودش می‌کنه، مفهوم، حس و کاراکتری هست که اون عطر قصد بازسازی‌اش رو داره.
اولش ردپای لالیک مشکی و لالیک اکستریم رو توش حس کردم. به نظر من بنتلی اینتنس از هر دوی اونا مدرن‌تر هست و از اون شیرینی زیبا و به اندازه‌‌ش میاد. اون شیرینی که یه شیرینی خاصی هم هست از ابتدای اسپری کردن شروع می‌شه و به مرور کم می‌شه (ولی از بین نمی‌ره) و وارد فضای چوبی و دودی می‌شه. اون فضای دودی منو یاد لالیک اکستریم می‌ندازه.
این عطر واسه من کاراکتر فردی مستعد، مغرور و همینطور تنها، جنگنده و هدفمند رو داره. یکی مثل تونی مونتانا تو فیلم scarface. مردی جاه‌طلب، با آرزوهای بزرگ. کسی که جایگاه خودش رو بیشتر از اینی که هست می‌بینه.
اگر برای بازخورد گرفتن تصمیم به خرید این عطر گرفتید سخت در اشتباهید چون کسی که این عطر رو می‌زنه مصمم‌تر از اونی هست که بخواد به نظر بقیه توجه کنه و فقط به خودش و اهدافش فکر می‌کنه.

یاد قسمتی از کارای هیچکس افتادم که می‌گفت:
خب من پول دوست دارم، می‌خوام اوستا شم
می‌خوام برگای سبز با این جیب دوست باشن :)

«خانه‌ی دوست کجاست»

کاراکتر این عطر برای من یادآور فردی هست که زندگی رو با همه‌ی کاستی‌هاش دوست داره و مبارزه‌ای با سرنوشت نداره. اونایی که زندگی براشون یه کتابه و از خوندنش لذت می‌برن و هر روز اون رو ورق می‌زنن. آدمای با احساس و پر از نوستالژی. آدمای دوستدار کتاب، صبور و آروم. معلم، شاعر، نویسنده و هر کسی که به کتاب و نوشتن و ادبیات عشق می‌ورزه. خصوصا ادبیات کلاسیک: تولستوی، داستایوفسکی، سعدی، سهراب سپهری و ...
این عطر منو برد به فیلمای «خانه‌ی دوست کجاست» و «طعم گیلاس» ساخته‌ی عباس کیارستمی. همونقدر متین و ساده، و در عین حال عمیق.

برای من که شامه‌ای مبتدی دارم حس و حالی شبیه به دیور هوم اسپورت و یه عطر از ژک‌ساف که اسمشو یادم نیست (فک کنم ویکتور) داره. اما این خیلی متین و باوقار و بی‌حاشیه‌ست.

زندگی یعنی: یک سار پرید
از چه دلتنگ شدی؟
دلخوشی‌ها کم نیست: مثلا این خورشید،
کودک پس فردا،
کفتر آن هفته
یک نفر دیشب مُرد
و هنوز، نان گندم خوب است
و هنوز، آب می ریزد پایین، اسب‌ها می‌نوشند
«سهراب سپهری»

سفری به ریاض...

اوایلش خوبه، بوی خاصی داره و دارچین با قدرت حضور داره. هم شیرینه و هم یه ترشی جالبی توش هست. در کل خوشمزه و گرمه. فضای شفاف و پر زرق و برقی واسه من ایجاد می‌کنه که جالبه. یه مهمونی شاهانه تو یه قصر بزرگ که رنگ قرمز و زرشکی، هم توی فضا و هم توی لباس مهمونا حضور پر‌رنگی داره. ولی هر چی می‌ره جلوتر اون ترشی از بین می‌ره و یه شیرینی می‌مونه که قرار نیست بره. اون شیرینی به نظر من برای فضای بسته زیاده و فقط در هوای سرد و بیرون قابل تحمل می‌شه.
بعد از اون شیرینی می‌فهمی اون مهمونی نه توی کاخ سلطنتی در اروپا، بلکه در کاخی در عربستان برگزار می‌شه.

- کاراکتر این عطر برای من:
هیجان‌نمایشی، «تلاش برای دیده‌شدن»

«اولترا میل» اسم مناسب و حرفه‌ای برای این کار هست.
این عطر واسه من کاراکتر یه فرد مغرور، جاه‌طلب و شهوت‌انگیز رو تداعی می‌کنه که روی کاغذ به نظر جذاب میاد اما در عمل تمام این ویژگی‌ها رو از حد معقول رد کرده و به یه فرد خودبین، زیاده‌خواه و هیجان‌نمایش تبدیل شده، طوری که زیاد بودن باهاش سردرد میاره، مثل عطر واقعیش.
این عطر قراره یه فیلم جذاب، پر از طلا و گل رز باشه اما واسه من چیزی نیست جز سریال جم... غیرواقعی، نمایشی و اغراق‌آمیز... کفش پاشنه بلند تو خونه!

خلاصه که باهاش می‌شه مهمونی رفت، ولی زیر یه سقف نمی‌شه باهاش زندگی کرد :))

-عطر من در تمام روزهای بارانی، چه بهتر که آنجا دوستی هم باشد...

کاراکتر این عطر برای من:
فیلسوف، تنها، مهربان


داری توی جنگل قدم‌ می‌زنی که بارون شروع به باریدن می‌کنه...
تو ذره‌ای هستی در دلِ باران و چوبِ درختانِ تنومندِ خیس خورده.

- این عطر برای من بوی طبیعت می‌ده. طبیعتِ بی‌کران، مرموز، عمیق و مهربان.

- این عطر برای من بوی تنهایی می‌ده. یک تنهایی دوست‌داشتنی! چون اونجاست که خودتی و خودت و می‌تونی با خودت روبرو بشی. خودت رو بشکنی و از نو بسازی یا صیقل بدی.

- این عطر برای من بوی فلسفه می‌ده. فلسفه‌ای که توش انسان، هم خیلی کوچیک و حقیره، و هم خیلی مغرور و مصمم برای بقا.

- این عطر واسه من حس تاریکی نه، بلکه عمیق و زیبایی داره.

- خوش‌بازخورد و بیش از هر چیز سیف

کاراکتر این عطر برای من:
با احساس، مستقل، خانواده‌دوست

یه بعد از ظهر بهاری توی حیاط دراز کشیدی و پرواز پرستوها رو تو آسمون نگاه می‌کنی. مامانت چای دم کرده و توش بهار نارنجی که تازه از درخت چیده و گذاشته خشک شده رو ریخته. هیچ چیزی تو زندگیت مهم نیست به جز زیبایی همون لحظه...

از لحظه‌ی اولی که این عطر رو شنیدم ازش خوشم اومد اما خب توی عطر مبتدی هستم و نمی‌تونم جزئیات رایحه رو تشخیص بدم. خیلی توی خودم گشتم که چرا من این عطر رو انقدر دوست دارم. این حس اونقدر قوی بود که هر بار که بوش می‌کردم منو به فکر فرو می‌برد. تا اینکه در یک لحظه که هی داشتم بو می‌کردم گفتم بعععععله... بهار نارنج، و اون لحظه‌ای که توصیف کردم، از خاطراتم برام تداعی شد.
برای من که همیشه توی خونمون درخت نارنج داشتیم، این رایحه فوق‌العاده نوستالژیک و سرشار از خاطرات کودکیمه. بوی خونمون توی بهار...

اینم بگم، درسته که این عطر از گوچی گیلتی پور هوم الهام گرفته اما به نظر من زارا سیلور به خاطر بهار نارنج و فلفل (حداقل چیزی که تشخیص می‌دم) رایحه‌ی خاص‌تری داره.

بوی یه چمدون قدیمی پر از لباس‌های کهنه و پوسیده همراه با نفتالین می‌ده. چمدونی که سالهاست باز نشده. من از بوی بنزین و گازوئیل خوشم میاد اما حداقل در این پکیج نتونستم ارتباط بگیرم. کلا کاراکتر پیر و قدیمی‌ای داره. خیلی سعی کردم باهاش کنار بیام اما نشد که نشد! می‌تونم بگم این عطر، عطر من نیست.

بسیار مناسب آفیس و فضاهای بسته.
جالبه، این عطر رو زمانی تست کردم که صبح بود و روی تخت سفید دراز کشیده بودم. واقعا کلمه‌ی «سفید» برازنده‌ی این کار هست. این کار برای من حس روشنایی داره.
این عطر منو یاد آدمای خوشتیپ، منطقی، مودب و در عین حال کول می‌ندازه. خوشتیپ ساده، نه با لباس‌های لاکچری. آدمایی که می‌دونن از زندگی چی می‌خوان، خودشون رو دوست دارن، یه جورایی سرشون به تنشون می‌ارزه و از اون چیزی که هستن، از کارشون و از زندگیشون احساس رضایت می‌کنن. آدمایی که برای جلب توجه نیازی به شوآف ندارن و همین احساس رضایتِ شخصیشونه که آدما رو به سمتشون می‌کشه.
من عطرباز حرفه‌ای نیستم و فکر نکنم بتونم مثل دوستان عطرافشانی به صورت دقیق و جزئی رایحه رو آنالیز کنم اما انقدر این عطر فضای زیبایی واسه من ساخت که به خودم گفتم پاشو این حس رو به اشتراک بذار...