سلام دوست عزیز
از لطفتون سپاسگزارم.

درود اون چارلی قدیمی افسانه ای معروف که با محوریت رایحه سیب و هلو و اوسطوخودوس بود، شیشه ای سه گوش درست شبیه همین چارلی درون سایت بود. اما کمپانی چارلی ادوکلن هایی با شیشه مستطیل شکل که درب مشکی و منحنی داشت هم تولید میکرد که در دهه شصت در عطر فروشی ها یافت میشد که قطعا همون عطریست که شما میفرمایید. بنده هم یک شیشه ازش داشتم که اصلا قابل قیاس با اون عطر قدیمی چارلی نبود...

درود بر شما
بله دقیقا ماندگاری و پراکندگی یک عطر به جنس و تمیزی لباس، به فصول مختلف، به حرارت و تعریق و نوع بدن و شرایط مختلف بستگی داره...

درود خدا بر جناب استاد کامبیز سخی بزرگوار
جناب سخی بسیار متاثر شدم از این اتفاق ناگوار... امیدوارم همسر گرامیتان در پناه خداوند مهربان هر چه زودتر بهبودی کامل حاصل کنند و جنابعالی هم در سلامت کامل سایه پرمهرتان بر سر همسر گرامی و خانواده محترمتان مستدام باشد. بنده هم درست شب سال تحویل ۱۴۰۰ ساعت ۲ نیمه شب بود که پس از فعالیت و نظافت دیوارها در منزلمون، از پله پام لیز خورد و استخوان ساق پام نصف شد و پام چرخید. درد بسیار شدیدی رو در اورژانس تا بیمارستان تحمل کردم به خاطر دست اندازها و چاله چوله های خیابانها. تازه پرستار داخل آمبولانس میگفت شانس آوردی که نیمه شب هست و خیابانها خلوت. حتی یک سِر کننده یا مورفین هم به من نزدند. وقتی به بیمارستان رسیدیم گفت از تخت اورژانس بیا پایین! گفتم استخوان پای من از وسط نصف شده و با هر تکان از درد فریاد میزنم، چطوری برم پایین؟ حالا رفتن روی برانکارد چرخدار بیمارستان و بعد از آن رفتن روی تخت مخصوص رادیولوژی و گرفتن عکس و دوباره برگشتن روی برانکارد چرخدار بماند... انقدر درد کشیدم و فریاد زدم که ساعت ۴ نیمه شب کل بیمارستان از خواب بیدار شدن...
اول فروردین سال ۱۴۰۰ لحظه سال تحویل ساعت ۱۳ و خرده ای بود که از اتاق عمل بیرون آمدم. امسال هم بعد از سه سال باید برم و پلاتین رو از پام خارج کنم...
در آخر باز هم از خداوند مهربان برای شما و همسر گرامیتان آرزوی سلامتی و طول عمر خواهانم.

نمونه در سایت رو اطلاعی ندارم که آمریکایی هست یا خیر اما در بازار بزرگ تهران نسخه های آمریکایی هم جووان ماسک و هم جووان ... اپیل به وفور یافت میشوند که همین پارسال هر دو نمونه رو روی ساعد دستهام تست کردم که ماندگاری بسیار خوبی داشتند. البته پایین شیشه عبارت MADE IN USA درج شده است.

درود بر شما
دوست گرامی در حال حاضر نسخه های آمریکایی این کار به وفور یافت میشه و از رایحه و کیفیت قابل قبولی هم نسبت به قیمتش برخوردار هست. البته قطعا مثل نسخه های دهه هفتاد قوی نیست.

درود بر شما
مکسی رو از همین سایت معتبر عطرافشان میتونید تهیه کنید اما خود کمپانی پرفورمنس و کیفیت این عطر رو پایین آورده. البته نوع قدیمی تر و باکیفیتش رو در بعضی مغازه ها که از چند سال پیش دارند هم میشه تهیه کرد. در خیابان وزراء در میدان آرژانتین شاید بشه پیدا کرد. البته باز هم باید اون عطر اصلی رو بشناسید.
در مورد تولید نشدن ادوکلن چارلی قدیمی باید عرض کنم که میتونه چند علت داشته باشه: اول به صرفه نبودن تولید اون ادوکلن با اون کیفیت و رایحه، با هر دو پاف اون ادوکلن تا دو هفته و از شعاع دو متری پخش بو داشت و تا ماهها بر روی لباس ماندگاری داشت. یک شیشه از اون عطر تا مدت بسیار زیادی دوام داشت و در نتیجه فروش پایین خواهد آمد. درست مثل بنز ۱۹۰ گازوئیلی ۶۰ سال پیش که مرگ نداشت و نزدیک بود کمپانی بنز ورشکسته شود. دوم ساخت انبوه اون عطر افسانه ای با اون رایحه تکرار نشدنی به علت محدودیت، کمیاب و گران بودن برخی مواد طبیعی بسیار پر هزینه خواهد بود. سوم منحصر بودن یک ادوکلن که با تولیدات محدود، اون عطر رو جاودانه میسازند؛ درست همانند چارلی قدیمی، جاز قدیمی، اوپیوم زنانه افسانه ای ۱۹۷۷، آرامیس ۹۰۰ قدیمی، کلوهه قدیمی، دریک قدیمی و... و در آخر هم سودجویی بسیاری از برندها برای فروش بیشتر و سوق دهی به دیگر محصولات جدید همان برند...
بله اکثر عطرها دیگه اون رایحه و پخش و ماندگاری ادوار قبل رو ندارند...

درود بر شما خانم قربانی
منظور مادر گرامیتون اون ادوکلن افسانه ای چارلی ۵۰ سال پیش است که بنده هنوز موفق به پیدا کردن و خریدش نشدم که البته هم خانمها و هم آقایون به خودشون میزدن مثل مکسی جاست کال می. البته یکی از دوستان به من گفت پدرم یک چارلی اصل از قدیم داخل چمدانش داره که سالهای جوانی اش از آلمان خریده که الان هم به جونش بنده‌‌‌‌‌...
بین این چارلی ها، چارلی بلو که جعبه آبی رنگ داره رد پایی بسیار خفیف از اون چارلی افسانه ای داره و میشه گفت کمی شباهت به اون چارلی قدیمی داره.
مکسی جاست کال می اصل بسیار شبیه چارلی قدیمی هست که البته اگر بتونید نسخه اصلیش رو پیدا کنید.
امیدوارم تونسته باشم کمکی کرده باشم.

درود بر شما جناب آقای احمد شجاعی عزیز
دوست عزیزم بنده متوجه شدم نظرتون جمعی بود و اتفاقا کار بسیار خوبی کردید نظرتون رو بیان فرمودید. چون زمینه ای شد برای یک گپ دوستانه 😍 جسارت بنده رو هم ببخشید. بله من هم اون زمان دبستانی بودم و رفتن به مدرسه برام کابوس شده بود. اگر دیر میرسیدیم تو اون هوای سرد با ضربات شیلنگ کف دستمون سرخ میشد و تا یک ربع سوزش و دردش برطرف نمیشد. حالا اگر درس بلد نبودیم یا مشق نمینوشتیم که دیگه بماند. اول تا پنجم دبستان یک ناظم بسیار چاق داشتیم شاید ۱۵۰ کیلو وزنش بود. باورتون نمیشه. یک بنز ۱۹۰ قدیمی داشت که وقتی داخلش می نشست ماشین چیزی نمونده بود بچسبه به کف آسفالت. خیلی بداخلاق بودو دنبال بهانه میگشت تا عقده های دوران بچگی خودش رو سر بچه های اول تا پنجمی خالی کنه. طوری بچه ها رو کتک میزد که انگار با یک غول داره میجنگه... حتی یکی از فامیلهامون که از من بیست سال بزرگتر بود هم از چوب و کتک این ناظم در امان نمونده بود. منکه هرگز ازش نمیگذرم. وقتی کلاس پنجم رو تمام کردم به خودم قول دادم هر جایی دیدمش بزنمش 😆 تا اینکه یک روز، بعد از ۱۰ سال تو یک مینی بوس دیدمش که به سمت ته خیابان پیروزی میرفت. دیدم کل موهاش سفید شده و پیر مردی بیش نیست با اون چشمان زاغش. با خودم گفتم آخه من الان به این پیرمرد چی بگم؟ واگذارش کردم به خدا. چون خیلی بچه های معصوم رو شکنجه میداد و کسی هم جرات نمیکرد به پدر یا مادرش بگه... بله ما زجر و حسرت کشیدیم. از ماکارونی ایرانی ضخیم که همش بهم میچسبید گرفته تا برنج و روغن و پنیر و نفت و گاز کوپنی و ... اوایل دهه هفتاد بود که ماکارونی ترکیه ای به بازار اومد و تازه فهمیدیم اسباگتی واقعی یعنی چی 😅
اما وقتی در حال حاضر بی تفاوتی آدمها رو نسبت به هم میبینم، اون زمان برام خوشایندتر جلوه میکنه. چون تو داشتن ها و نداشتن ها و حسرتها و مشکلات و غم و شادی هم شریک بودیم. اون زمان همه با یک سینی چای و یک کاسه سیب و پرتقال و چهار تا بالش و پشتی دور هم جمع میشدن و همو دوست داشتن... اما الان با داشتن مبلمان ۹ نفره استیل و کلی میز و صندلی متاسفانه حتی برادر دلش برای برادرش تنگ نمیشه... هر کسی بیکاره یا گرفتاری داره، مشکل خودشه حتی اگر همخون هم باشن... چیزی که با چشمان خودم به انواع مختلف دارم میبینم...
امیدوارم باعث رنجش شما برادر عزیزم نشده باشم 🌱🌹

درود بر شما جناب آقای شجاعی. اون زمان که آژیر خطر میزدند، خانواده من و همه همسایه ها می آمدند داخل کوچه و تو اون ترس و خاموشی به هم دلگرمی میدادن. یادمه یک شب حمله هوایی بود و تا نیمه های شب مرتب وضعیت قرمز و سفید میشد و با همه همسایه ها داخل کوچه بودیم. حدود ساعت ۲ نیمه شب خانواده ما و یکی از همسایه ها، از ترس در منزل یکی دیگر از همسایه ها تا صبح در یک اتاق ۱۸ متری شب رو به صبح رسوندیم. بنده دلم برای اون ترس و اضطراب تنگ شده... چرا؟ چون پشت اون ترس و اضطراب، مهر و محبت و صمیمیتی بود که دیگه به هیچ قیمتی بدست نمیاد! صمیمیت و محبت اون همسایه ها الان دیگه شده یک رویا...
دلم برای اون اخلاق گند اولیا و مربیان تنگ شده... چرا؟ چون مسئولیت بچه مردم رو تا دوتا خیابون اون طرف تر هم به دوش میکشیدند نه مثل الان که وقتی بچه مردم تعطیل میشه پشت درب مدرسه هر اتفاقی یراش بیفته، مدرسه میگه داخل مدرسه نبوده و به ما ربطی نداره!!!
بنده هم مثل شما خاطره خوشی از دهه شصت ندارم اما به این باور دارم که اون زمان فامیل و همسایه و دوست در تنهایی و غم و شادی هم شریک بودند.