Max Factor - Just Call Me Maxi

شاید در این سوز صبح‌هنگام زمستان…
باز دلت هوای چای کند…
آنهم در آن استکان‌های کمر باریک و نعلبکی‌های گل‌سرخی مادر بزرگ…
پشتی‌های تکیه داده کنج دیوار…
فرش دست‌بافت و کهنه قرمز لاکی…
آفتاب بی رمق و البته تسلیم صبح‌های سرد که از پنجره‌های رنگی به خانه می‌تابد…
صدای لنگر درب حیاط…
پیرزن همسایه که گوشه چادرش را به لب گرفته…
گلدان‌های دور حوض…
صدای چکه آب…
فانوس طاقچه…
صدای ساز بنان از رادیو …،
قندان قدیمی و لب‌پر شده در سینی‌ چای…
سماور بوی شعله گاززز…
.
.
.
ادامه‌اش با شما
(پ‌ن : شاید …، شاید آنقدر دلتنگ نباشم اما می‌دانم دلتنگی چیست، شاید آنقدر صادق نباشم اما خوب می‌دانم عاشقی چیست…
ماکسی‌یا مکسی همراست با تمام خاطرات بچگی‌ام که در خانه مادر بزرگ گذشت)

میرزاوَلیِ خان محمدی معروف به آقامیرزا محمدولی خان، شب‌ها کفِ حیاط خونه‌اش روبه دیوار، برروی زمین زانو میزد، اشک می‌ریخت و میگفت: الهی، صدیق، شاه، قدرت، اصل و نَسَب العَفو!
کمی که می‌گذشت و صدایی نمی‌شنید! میرفت سراغِ الکل...

شیطان: بنوش بامن. خدای را از یاد ببر، ای چرخه‌ی ویرانگر. بنوش بامن. خدای را از یاد ببر، ای سقوطِ دردآور...

حوالی صبح آقامیرزا مجنون وار زمزمه می‌کرد : خدا! فرشته‌هات تو زیرزمینِ خونه‌ی من توله جن پس میندازن! شیطان از خنده روده بُر میشد. میوفتاد زمین و با انگشت اشاره خدا رو نشون میداد!!

اون زمان نوجوون بودم و به دفعات، مخفیانه تو کُنجِ تاریکِ حیاط خونه‌ی مادربزرگ، می‌نشستم وَ با دقت به تراژدیِ رادیکال و ترسناکِ آقای همسایه گوش میدادم. گاهی از پشت‌بام تماشا! من خودم رو نزدیک‌ترین شاهد به احوالات آقامیرزا می‌دونم. جاسوسیِ زشت، غیرانسانی و زننده‌ای بود اما اگر شکل نمی‌گرفت آقامیرزا بین همون عَجزها ذوب میشد و به امروز نمی‌رسید!

آقامیرزا محمدولی خان بسیار ثروتمند بود، بی‌حد مهربان وَ تا زیرِ گردن با خود دشمن. پدر میگفت: عشق! گاهی عشق آدم رو تبدیل به تنها دشمنِ خودش میکنه!! گویا آقامیرزا در اواخر دهه سوم زندگیش! عاشقِ دختری میشه به نام لَعیا. توی شُل وُ گِلِ عاشقی بابای لعیا، دختر رو میزنه و پَرده گوشِش پاره میشه و لعیا به جبر دست از عشقِ آقامیرزا برمی‌داره. آقامیرزا هم از اون روز به بعد یه جورایی با خودش دشمن میشه!

آذرِ سردِ سال هشتاد. باران زمین رو آش و لاش کرده بود وَ سوز مرثیه‌ی از دست رفتنِ گرما رو می‌خوند! مردم هاج و واج جلویِ در خونه آقامیرزا جمع شده بودن. من از بین جمعیت رفتم داخل. داخل تر. داخل اتاق. بله؛ آقامیرزا دیگه زنده نبود!
چندین بار با پدربزرگ خونه‌اش رفته بودم. اووو کلی داستان‌های عجیب از قدیم‌ها میگفتن. ولی اون روز آقامیرزا هیچی برای گفتن نداشت. کفِ یکی از اتاق‌های خونه‌اش افتاده بود و یک پتوی بزرگ وَ قهوه‌ای رنگ برروی سرش انداخته بودن. اولین بار بود که (احتمالا) مفهومِ تضاد رو با تمام وجودم حس میکردم. عظیم‌ترین کنتراست هستی. جاری مقابل ساکن. حاضر مقابل غایب. مرگ دربرابرِ زندگی! زنده بودنِ پُرسروصدا و کالِ من به شکلِ رکیک و مستهجنی حال بهم زن بود در مقابلِ مرگِ آرام و بالغِ آقامیرزا! از چرخشِ سرخوشِ خونِ خودم در برابر لختگیِ سنگینِ خونِ آقامیرزا خجالت میکشیدم...!!

یکی از روندهایی که در نوجوونی خیلی روی من تاثیر گذاشت همونجا شکل گرفت. بین هَمهَمه وَ پُرحرفی آدم‌ها که دائما میومدن و میرفتن من خیلی عجیب و غیرارادی در گوشه اتاق نزدیک به یک پرده کِرِم رنگ که کنارش یک جارختیِ چوبی بود ایستاده بودم و فقط به سکوتِ عجیب آقامیرزا توجه میکردم.
گرانشِ عجیبی داره. تاحالا شده به یک مُرده عمیقا نگاه کنید؟ بین حنجره و معده شکلی از دل آشوبه با رگه های ترش و شیرین ایجاد میشه که زیر تپشِ غیرمعمول قلب، پُمپاژ پُرفشارِ خون، فعالیتِ متشنج مغز وَ ترشحِ همزمانِ آدرنالین، درآن ایجادِ اعتیاد میکنه! دیگه نمی‌تونید ازش دست بردارید...!! اون حجمِ آرام گرفته ی پنهان زیر پتو... نه مُرتد و درحالِ تجاوز به فرشته‌ها بود. نه مومن و بر خاکِ عفو افتاده. نه هشیار، نه بی‌هوش. نه عاشق، نه فارغ!
آقامیرزا محمدولی خان تو یک روز مُکَدَر و یخ زده‌ی پاییزی؛ جایی که هیچ پنجره‌ای باز نبود و پوست زیر بمبارانِ سوز منفجر میشد؛ وقتی که فقط شصت سال سن داشت... خیلی جدی مُرد!

احساس سنگینی میکنم نسبت به ماجرای انسان‌ها...
قلب، روان و تخیلم یکجا مچاله میشن...
به راستی که هر آدم کتابی است خواندنی. احترام میذارم بهشون؛ صرفا بخاطر آدم بودن! بخاطر این گونه‌ی نادر، غریب و غمزده ای که داریم. دشوار است. بار آدمیت بر دوش کشیدن...
جایی که نه حیوانِ حیوان هستیم نه فرشته‌ی فرشته!
نه خدا با ما ماند و نه شیطان رفاقت کرد...
نه رانده شده‌ایم نه فراخوانده!
نه جاذبیم نه دافع...
آدم؛ رها شده‌ترین جاندارِ تاریخ زمین...
چه بی رحمانه معلقی فرزندِ آشوبِ حوا

ببینید، بشنوید، مزه و لمس کنید؛ بو بکشید.
این رایحه ی تند و طعمِ گسِ تنهایی است!!
وَ زندگی یک بازیگوشیِ هیجان انگیز؛ که جز خیالِ خام و کِشدارِ یک کرم ابریشم در انقباضِ بی مرزِ پیله نیست. جز طمع و هوس پرواز. جز تلاشی ظریف برای رسیدن به تکامل و پروانگی...!


خب خب وَ خب :) همه‌ی این‌ها یعنی چی؟؟ یعنی گویا خانم لعیا جاست کال می مکسی استفاده میکرده و من وقتی با پدربزرگ میرفتم خونه آقامیرزا شیشه این عطر رو می‌دیدم. که اون زمان اصلا نمیدونستم چیه و چرا...! بعدها پدربزرگ برام گفت که اون عطرها داستانوشون به عاشقانه‌های آقامیرزا برمیگرده! دردناک این بود که لحظه مرگ... مردم چندتا از اون شیشه‌ها رو که داخل اتاق برروی یک صندوقچه خیلی بزرگ چیده شده بودن رو دزدین!
چه بی دفاع بود آقامیرزا. شاید بیخیال!
مرده‌ها به شکل غم انگیزی دست و دلباز میشن. ناگهان تمام حرارتِ تملک رو میندازن تو حیاطِ منجمدِ ازدست دادن!!

عشق چیست؟ جز سرقتِ نامردان از بقايایِ نارنجیِ یک خاطره!

خیلی گذشت تا شناختم این عطررو. خودم یکی ازش خریدم وَ فهمیدم سرسپرده هم زیاد داره. یکی دوشب قبل کامبیز سخی عزیزم به دقت از مکسی نوشته بود وَ نارنجکی شد در قلبِ جهانِ خاطراتِ من. اما اون لحظه فرصت برای نوشتن نبود! باید وقت میذاشتم تا بتونم آقامیرزا رو راضی کنم بعد از بیست سال دوباره به جهان زنده‌ها برگرده :)

خلاصه این‌که جاست کال می مَکسی خاطراتِ معاشقه با لَعیا رو در سر پنهان کرده وَ رايحه ای داره با طعم شیرین، جغرافیایِ شرقی، مردمانی چوبی سبز گلدار و خدایی کهربا مانند و پُرحرارت.
رایحه: آقامیرزا کُش!
ماندگاری: به درازای عمرِ یک عاشقانه
باتل: سارق فریب!
نشر: سیال مابین دنیای عاشق و معشوق
تایپ: لعیا دلبری می‌خواهد و آقامیرزا دلداده ای...
مناسب برای پاییزهای یخ زده!

وَ عشق، مرد رندی بود که جسمِ بی جان و تنهای آقامیرزا را به دوش می‌کشید...!!

دوستان عزیزم سلام
عطر جاست کال می مکسی شرکت مکس فاکتور
وه چه عطر خاطره انگیزی ! چه عطر نوستالژیکی !
این عطر بیشترین حجم خاطره سازی را بین عطرهای قدیمی ساخته است .ادکلنی که از هر پیور پرفیوم امروزی قویتر بود . یاد اش بخیر ! ( دوستان خاطره باز بخوانند )
پنج سال ام که شد رفتم مدرسه . با این حال قد ام از برخی همکلاسی هایم بلندتر بود . سال ۵۸ . اهواز بودیم چون پدرم رئیس حوزه ی نظام وظیفه ی اهواز بود . همراه مادرم که او نیز معلم کلاس اول بود اما چون شیطنت زیاد داشتم مرا در کلاس دیگری گذاشت تا بیش فعالی ام مهار شود !
کلاس خانم " شیردل " که بسیار زیبا بود و تپلی . از آن تپلی های دوستداشتنی ی زیبا و لطیف و خواستنی با صورتی گرد و چشمانی نافذ . همیشه بوی عطرش قبل از خودش می آمد ! شیشه ی مکسی را بارها توی کیف اش که همیشه درب اش باز بود و روی میز فلزی او بود میدیدیم .
آن روزها ما بچه ها معنی ی شیردل را اصلا نمیفهمیدیم اما تا دلتان بخواهد معنی ی شیرده را بلد بودیم :)
بنابرین فکر میکردیم خانم معلم ما نامش شیرده است :)
هنوز دفتر املای آن سال را تمیز و مرتب دارم که رویش نوشتم خانم شیرده !
و اما چه استاد بزرگی بود در کنترل کردن آن تعداد پسر شرور آن دوران ! روش اش منحصر بفرد بود و همین بود که او را در تمام دوران تحصیل منفک و به یاد ماندنی کرد !
بوی عطرش که می آمد میفهمیدیم خانم شیرده آمد .
می نشست پشت میز ، زیپ کیف بزرگ اش را باز میکرد ، کشوی میز را میکشید بیرون و میگفت :
بدو برو سر جایت ! یالا ، دُم ات گیر نکند ، برو اون ته ، حالا بچرخ ، آفرین ، صدایت در نیاید ها !!!
ما نفس نمیکشیدیم !
درب کشو را آهسته میبست و میگفت :
این کلاغ من غازی است ، بیرون نمی آید که شناخته نشود هر روز و هر شب یک به یک بر سر دیوار خانه ی شماها مینشیند و تمام اخبار را برای من جزء به جزء می آورد !
مثلا دیشب آقا کامبیز چنان کرد و فلان گفت !
زنگ تفریح کشو را باز میکرد و میگفت بپر توی کیف . و میرفت . صورت های ما را تصور کنید !
بچه ها میپرسیدند : راست میگفت کامبیز ؟؟
میگفتم : مو به مو !
اخبار آقا کامبیز هر روزه در راس اخبار بود و دیگران ایضا هفته ای یک بار که بستگی داشت به اینکه پدر و مادر چه کسی به مدرسه بیاید که ما هم بی خبر بودیم .
حتی یک بار به عقل هیچیک نرسید که داستان چیست و اخبار از کجا و چطور میرسد ! عجیب نیست ؟؟
همیشه هم دو سه تا پر کلاغ توی کشو بود و کوچکترین شک ما را به یقین تبدیل میکرد !
هرچند سازمان مبارزه با اخبار غازی تاسیس شد لیک تیر و کمان های ما که چندین کلاغ دور و بر مدرسه و حیاط های خانه های ما را شل و پل کرد کاری از پیش نبرد و اخبار کماکان ادامه داشت :)
تمام کلاغ ها از دید ما غازی بود !
چشم های ما خصوص هنگام شیطنت به دیوار و تیر چراغ برق بود و اولین صحبت های هر روز ما پس از دیدار اخبار غازی و شکار آن بود !
یادش بخیر خانم شیردل مهربان و زیبای ما
و درود بر همه ی معلمان خصوص معلمان کلاس اول

و اما این عطر یگانه و بی همتا و نوستالژیک :
زنانه ست لیک مردان نیز میتوانند استفاده کنند .
پخش اش کولاک است ، اصیل آن انگلیسی ست لیک چند کشور دیگر تولید میکنند که نسخه ی فرانسوی ی آن نیز خوب است . کمی کمرنگ تر است .
نسخ قدیمی دارای درب فلزی ی نقره ای بودند . دو شیشه از تولیدات قدیمی ی اصیل در کلکسیون موجود دارم .
دارای رنگ غلیظ ، پخش بسیار عالی ، ماندگاری ی طولانی و خط بویی خوب .
عطریست گرم و مناسب فصول سرد و هر چه سردتر خوشبوتر . حضورش در هر کلکسیون الزامیست برای عطربازان نوستالژی باز .
آلدهید ، باریجه ایرانی ، یاس ، یلانگ ، پیچ امین الدوله ، تونکا ، کهربا ، وانیل ، پچولی ، خزه درخت بلوط ، چوب صندل سفید و لابدانوم اجزای شلوغ آن اند .
بین همه ی روایح مذکور : آلدهید ، باریجه ، یاس ، یلانگ ، کهربا و وانیل حضوری پر رنگ تر دارند و مابقی در بک گراند محسوس اند .
عطری گرم و دلنشین است و زنان را خونگرم ، شاد ، جذاب ، گیرا ، شوخ طبع ، پر حرارت ، فهیم ، شاداب ، فعال و دوستداشتنی معرفی میکند .
پوشاک کژوال به رنگ های روشن ، گلی و شاد برای این عطر مناسب تر اند و با پوشش تیره خیلی هماهنگ نیست .برای سنین ۳۰ تا ۵۰ مناسب تر است
استفاده ی روزانه را نیز مجالس شاد و خودمانی در فصول سرد ساپورت میکند .
عطری خوب با قیمتی عالی
یک شیشه ی اصیل آن را حتما در منزل داشته باشید .
دوستان عزیزم ، امید که هم مفید واقع و هم اسباب سرگرمی فراهم شده باشد .
با ارادت و آرزوی لبخند برایتان